Kiedy zapisywałam Zośkę do szkoły miałam w głowie obraz podstawówki z mojego dzieciństwa. Pamiętam pierwszą klasę, wychowawczynię i herbatę pitą z plastikowych, brązowych kubków z zagiętym uszkiem. Pamiętam dużą skrzynię na trzecim piętrze, na której nauczycielka nie pozwalała nam siadać, ale każdy z nas chciał choć raz dziennie podyndać nogami metr nad ziemią. Pamiętałam dobre
Tak widzą mnie ludzie To ja – Matka, która nie posiada w sobie ani odrobiny empatii. Jestem wyzuta z uczuć w stosunku do mojego dziecka. Urodziłam sobie drugie a pierwsze chciałam odstawić na boczny tor, olać i wydziedziczyć. Nie kieruję…
21 listopada, 2016